در این خاموشی مطلق

دلم به نور امیدی روشن است

نور امیدی که از چشمان تو نشأت می‌گیرد.

برف...

اشک‌های «آسمانی عاشق» است،

که از سردی نگاهش یخ زده

بیا و به نظاره‌ی اشک‌های یخ‌ زده‌ام بنشین

تا که گرمای چشمانت

آن را به اشک شوق مبدل کند.

سخت است که بگویم

از خاموشی لحظاتم بفهم

دلتنگم...